Geert van Emelen liep vier keer naar Santiago de Compostella, waaronder twee keer afzonderlijk met zijn beide zoons, William en Robbe. Geert spreekt openlijk over de grote impact die de Camino had op zijn leven en de band met zijn beide zoons. Als een drukke zakenman verklaart Geert dat de Camino zijn leven heeft veranderd en hem heeft aangemoedigd meer gefocust te zijn op de relaties binnen zijn familie en bewuster te leven. Geert maakte een prachtige korte film op zijn reis en schreef dit kleine artikel over zijn ervaring met Robbe, zijn jongste zoon.

Waarom ik besloot om met Robbe te lopen

Het was iets dat ik hem vroeg. Ik voelde gewoon dat het een verrijking zou zijn om dat met mijn zoon te doen. Ik was erg bang dat hij dit niet zou doen. Het is zo "niet-cool" voor een 15-jarige adolescent om met zijn vader te lopen. Het was een zeer "fragiele" periode tussen het moment waarop ik het vroeg en het moment waarop hij zei "ja, misschien kunnen we dat wel doen". Hij heeft het zijn vrienden niet verteld.

Ik was zo blij toen we samen begonnen, maar in het begin, de eerste dagen dat we samen liepen, was ik bang dat hij het niet leuk vond. Maar vanaf het moment dat we begonnen te lopen, praatten en praatten we de hele tijd. Over onbenullige dingen, over zijn leven, over mijn leven, over mensen, over de wereld ... Tijdens de wandeling veranderde onze relatie vader-zoon tussen volwassen-volwassene, kind-kind en soms was ik het kind en hij de volwassene. Deze ervaring is heel bijzonder, als je voelt dat het echt is.

Enkele beelden / ervaringen die ik in gedachten heb...

• Elke avond vroeg hij of ik hem een ​​voetmassage wilde geven.
• Samen eten was altijd een feest, met of zonder andere mensen...
• Ik maakte zijn eten terwijl hij even lag te rusten op bed, hij viel in slaap...
• In het begin wilde Robbe dat we samen waren, later begon hij het contact met andere mensen te waarderen, daarna wilde hij andere mensen echt ontmoeten, hij was niet meer bang om mee te doen aan gesprekken met andere volwassenen en in een andere taal.
• We genoten van de stilte terwijl we liepen, we hadden honger en dorst op hetzelfde moment, we hadden nooit spanningen of geschillen (we liepen meer dan 700 km samen).
• Toen we na een wandeling arriveerden, namen we een douche en toen gingen we samen in bed naar sportwedstrijden op de radio luisteren.
• We hebben nooit gehuild, integendeel... We waren altijd in een overenthousiaste positieve lachstemming, zelfs als het regende, koud of warm was, als we moe waren, slaperig... het ging allemaal om ons en het samen wandelen en we hadden plezier.
• We hebben veel gelachen, we liepen altijd rond met een glimlach, we voelden ons zo vrij dat er altijd een grap om de hoek lag. Alles en iedereen is grappig. Vaak hadden we lach-aanvallen.
• We ontmoetten een budhistische monnik (vrouwelijk). We waren in dezelfde herberg. Ze vertelde ons over haar leven in Korea. Ze nodigde Robbe uit om naar Korea te komen, ze zou een paar maanden (!) Nemen om hem het land te laten zien.

Alle mensen die we ontmoetten, werden onderdeel van onze Camino wereld...

Speciale momenten om te onthouden

Ik heb meer dan een week met Robbe gelopen en op een bepaald moment zei hij tegen mij: "Pap, nadat ik ben afgestudeerd, wil ik de Camino doen, maar deze keer wil ik het alleen doen, helemaal alleen". Ik vond dit een ongelooflijk moment. Dit was mijn maximale succes in de opvoeding!

We hadden een zeer zware wandeling naar Reims, er was veel modder en we waren allebei echt uitgeput. Ik klaagde voortdurend over het weer, mijn benen, het gewicht... Op een bepaald moment zei Robbe tegen mij: "Kijk pap, we moeten verder, er is geen andere optie dan doorgaan, dus laten we het gewoon doen." Het was de eerste keer dat hij de rol van vader op zich nam en ik het kind was. Ik besefte het op dat moment... Het was geweldig.

Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik mijn Camino-schelp had verloren, het was ergens van de Wheelie gevallen, in mijn eerste reactie was ik erg teleurgesteld omdat het een geschenk was van een zeer goede vriend van mij. Totdat Robbe tegen me zei: "Maak je geen zorgen vader, onze schelp ligt nu ergens, we weten niet waar maar we weten zeker dat het ergens op de Camino is".

We gaven namen aan onze dagtrips (de shit-trip, de bonjour-trip)...

We liepen uren en uren, veelal afzonderlijk, op een hele zware route. Plotseling pakte mijn 15-jarige zoon mijn hand en we liepen hand in hand. Kun je je dit voorstellen?

We ontmoetten 3 meisjes die in de twintig waren. Ze waren op een positieve manier gek. We noemden ze de giechelende meisjes. Bij toeval sliepen we 3 nachten op rij in dezelfde herberg. De laatste avond aten we samen bij kaarslicht. Na wat gezamenlijke wijntjes begonnen ze Robbe 'liefdeslessen' te geven. Ze gaven hem 3 regels om een ​​meisje te verleiden: 1. Altijd kaarslicht, 2. Altijd goede wijn, 3. Nooit Paco Rabanna gebruiken!

We waren na een wandeling in een bar, ik bestelde een biertje en vroeg mijn zoon wat hij wilde drinken, hij antwoordde me, "ja, doe ook maar een biertje..." Natuurlijk weet ik dat hij als echte Belg soms een biertje drinkt met zijn vrienden, maar nu bestelde hij het met zijn vader op zo'n natuurlijke manier. Ik zal dit eerste biertje samen nooit vergeten.

We zongen niet samen, wij met z'n tweeën, maar we hadden 2 zangnachten met 'de giechelende meisjes'. Een van hen was een professionele zangeres en we kenden van de liederen en zongen de hele nacht samen met andere pelgrims.

In het begin hield Robbe niet van de Wheelie, hij was onzeker over het wel stoer was. Maar dat veranderde erg snel toen hij de reactie van andere mensen zag en zeker toen hij de voordelen van het gebruik ervan ontdekte. Het maakte onze wandeling gemakkelijker. De Wheelie werd een metgezel, een getuige. Het werd een magneet om sociale contacten op te bouwen.

The Camino met een wandelkar - Youtube

Geert van Emelen - 2016